Yatak meselesi...

Hem 2. bebeğin gelecek olması, hem de kızımın boyunun artık şimdiki yatağına sığmaması sebebiyle yeni bir yatak arayışı içerisindeyiz.
İlk doğdugunda sadece bir karyola almıştık,  nedense!?
Zar zor sığıyor olsa da şu an hala o karyolayı kullanıyor.
Oda takımını doğduktan 2 sene sonra yeni bir eve taşındığımızda almıştık.O zaman karyolamız hala yeterli olduğu için yatağını almayıp sadece dolapları , şifonyeri ve çalışma masasını almıştık.
Şimdi de odasının yatağını mı alsak yoksa, seçtiğimiz diğer modellerden birisini mi alsak diye karar veremiyoruz.
Şimdilik bebek doğmadan 1 -2 ay öncesine kadar vaktimiz var, çok da acelemiz yok.

1. resimdeki turuncu oda bizim odamızdan, burdakine ilave büyük bir tane de şifonyerimiz var bizim.Şu an sadece çalışma masasının altındaki, yatağın içine gireceği platformu ve yatağı yok.

Diğer fotoğraflardaki yataklar ise tahmin edildiği üzere hepsi İKEA.

Fikri olan, ya da farklı yatak modelleri bilen, gören , duyan varsa eğer bana linkini ya da resmini gönderirse çok sevinirim.
Aşağıdaki resimlerdeki modeller çok net olmasa da numaralandırma yaptım bakalım en çok hangi yatak beğenilecek , yorumlarda belirtirseniz karar vermem kolaylaşacak.
Sizce?

Haydi Anneler burayaaa :)

Evet daha önceki postta bilgisini verdiğim facebook'daki "Blogger anneleri" sayfasından sonra, ortaya çıkan yeni bir fikirle "Blogger Anneler" blogu açıldı.

Amaç yine, yeni bloglar tanımak, daha da çoğalmak, bilgilerimizi paylaşmak , bloglarla röportajlar yapıp takip ettiğimiz blogları daha da yakından tanımak...

Herkes gelsin, hadi :)

Sağ gösterip, sol vurdu :)

Meğer bizim ufaklık dünden razıyımış kardeşe.

Boşuna tedirgin olmuşuz, nasıl söyleriz acaba dertlerine düşmüşüz biz.

Oysa, bu günlerde kardeşle yatıp , kardeşle kalkıyoruz....

O yüzden mutluyuz biz....

Size de mutlu haftasonları, Hayırlı Cumalar....

Facebook'da bloogger anneleri :)

Sevgili Filiz'in fikri.

Aklına gelmiş, iyi ki de gelmiş, bloğunda paylaşmış.

Birbirimizi daha yakından tanıyabilmek için , yeni bloglarla tanışmak için, daha samimi olabilmek için.

Biz katıldık facebook'daki blogger anneleri grubuna, sizleri de bekleriz.... :)



:(

Biraz önce bloglar arası gezinirken yorumlarda rastladım bu bloga.
Bu yazısını okudum kahroldum, içim parçalandı.
Bir an kendimi O'nun yerine koydum, hıçkıra hıçkıra ağladım...
Ne kadar zor canının bir parçasını bırakıp hastanede olmak, hem kendi hastalığını, derdini unutup , aklının canının yarısında olması :(
Bu gece O'nun için dualarım.
Umarım bu hastalığı daha önce olduğu gibi tekrar yener.

Ve bir başka yazısındaki bu dilekleri gerçek olur...
 Canım seninle yaşayalım ne olursun yalvarıyorum rabbime bu hastalık tekrarlamasın. Şu gülen yüzün hiç solmasın. Hep seni düşünen en iyiyi senin için karar veren annen baban hep senin yanında olsun inşallah. Sen kek istediğinde lafını ikiletmeyen annen hep yanında olsun canım yavrum. Hep sen oyuncaklarını dök, hep ben toplayayım olurmu annem. Ama yeterki yanında olayım.  

Korktuğumuz kadar zor olmadı açıklamak :)

Geçtiğimiz cuma günü Mevlid Kandili sebebiyle Elifle birlikte namaz kılıp dua etmiştik.
Duasının sonunda kendisi "Allahım bana bi kardeş ver" dedi.
Fırsat bu fırsat, nasıl olsa kendisi istedi diyerek, ertesi gün sabah gideceğimiz doktor kontrolüne gitmeden önce söyleyelim bari dedik.
Cumartesi sabah uyandık, odasından yanımıza getirdik,  hem biraz yatak keyfi yapıp oynaşmak için , hemde akşam elimize geçmiş olan fırsatı değerlendirmek için.
Biraz oynaştan sonra , babası; "babacım hani sen dün bi kardeşin olması için Allaha dua etmiştin ya, bugün doktora gidicez belki bi kardeşin olabilir sanki" dedi.
"Tamam" dedi sadece...
İlk önce gelmek istemedi , daha sonra doktora gidene kadar biraz konuştuk.. (daha önce yaşadığım düşük olayından sonra benim bir süre istirahat etmem O'nu korkutmuştu sanırım yine böyle şeyler olabileceğini düşündü.)
Bu defa böyle şeyler olmayacağını bana bir zarar gelmeyeceğini, doktor'un sadece karnıma bir jel süreceğini ve bilgisayardan kardeşini göreceğimizi söyledik, kabul etti.
Doktor'a gittiğimizde beklerken O'na duvarda asılı olan birsürü ultrason resimlerini gösterdim.
Bi süre baktıktan sonra; "eeeee anne benim kardeşimin resmini asacak yer kalmamış orda ama" dedi.
Karı koca tedirgin olan yüzümüz biraz yumuşadı, aynı anda göz göze gelip gülüştük.
Sonra "biz bi bebeğimizi görelim açtırırız kızım ordan bi yer" dedik. :)
 Muayene için odaya girdiğimizde hiçççç ekrana bakmadı, biz de , doktorumuz da bak kardeşine ne kadar küçük, aaa sana mı benziyor falan dememize rağmen, elindeki şirine oyuncağından başka bişrşeye kafasını kaldırıp bakmadı.
Akşam eve geldiğimizde, bize gezmeye gelen teyzesine "baaaakkk benim kardeşimin resmine" dedi.Bu olay hoşumuza gitti benimsemiş demek ki dedik. :)

Konuşuyoruz yine ara ara, kardeşi ile ilgili eski yatağını kardeşine vereceğimizi, O'na yeni yatak alacağımızı, kardeşi ilk doğduğu zaman çok küçük olacağından bir süre bizim yatak odamızda yatacağını, kendi başına yemek yiyemeyeceğinden dolayı benim kardeşini emzirmem gerektiğini falan....
Bu konudaki cevabı; "Zaten biraz büyüyene kadar seninle yatsın, ben odamda babamla yatayım anne.Çünkü ben okula gidiyorum ya, gece ağlarsa bende uyanırım, uykumu alamazsam okula geç kalırım, biraz büyüyünce benim odama alırız yine yatağını" oldu.
Anlattığımız sürece herşeyi anlıyor, ufak tefek kıskançlıklar mutlaka olacaktır, zaten olmamasını anormal bir durum olarak görüyorum.
Bakalım zaman ne gösterecek.
Bekleyip , (inşallah) yaşayıp göreceğiz....

Geçen hafta başı daha, kocccaaa bir hafta bizi bekliyor derken, haftanın sonuna geliverdik hemencik.
Tatil boyunca kendisi uyanana kadar uyandırmadım hiç, uykunun tadını iyice çıkarsın diye.
Hatta şu an O'nun odasındayım tısıl tısıl uyuyor daha :)
Birlikte sinemaya gittik, güne gittik, evde oyunlar oynayarak vakit geçirdik, bol bol dinlendik, geç yattık , geç kalktık, ben internetten uzak durmaya çalıştım.
Gayet güzel bir hafta oldu bizim için, umarım herkes için güzel olmuştur...
Herkes için keyfli, mutlu, sıcacık bi haftasonu olsun....

Hayırlı cumalar, Mevlid Kandilimiz mübarek olsun...