Ben bugün anladım ki,
Uzun zamandır evde onunla yüz göz olmaktan, küçüğünün çıkaramadığı diş yüzünden son birkaç haftadır üzerime yapışması ve huysuzluğundan,bitmek bilmeyen ev işlerinden, ne yemek yapsam derdinden, düzelmek bilmeyen havalardan, işe başlamamın yaklaşmış olmasından, çocuklarımı bakıcıya emanet edecek olmanın stresinden, hiç ilgisi olmamasına rağmen sanırım ona çok kızdım bu ara.
Sabah tablette google yazdığı bu yazıyı görür görmez, boğazım düğümlendi gözlerimdeki yaşlar sanki hazırda bekliyormuş, dolu gibi birden bire dökülüverdi.Çok üzüldüm :(
Özür diledim, beni affet, kızmak istememiştim dedim, "önemli değil, affettim bile"dedi.Bunu duymak yetmedi tabikide, benim içim hala kırık.
O gitti okula, ben kaldım vicdanımla başbaşa.
Çok büyük vicdan azabı çektirdin bana...Aslında senle ilgisi olmayan, bütün suçu bana dayalı olan... :((

Elif' cik Okuyor...

Artık okumayı öğrendi.
Su gibi... Hızlı hızlı, takılmadan gayet güzel okuyor.
Okumayı öğrenmenin verdiği hevesle de okuma aşkı çıktı ortaya.
Sabah yataktan kalkar kalmaz, gece uyurken, kahvaltı ederken, tuvalette, dışarıya çıkarken, kardeşine....
Akla gelebilecek her yerde, elinde kitap, okurken görüyorum.
Sigara tiryakileri gibi, bir hikaye bitiyor, onu bırakıp hemen diğerine geçiyor.

Bu sayede bizim O'na kazandırmamız gereken okuma alışkanlığını, O bize kazandırdı.
Bundan böyle, artık her akşam ailecek, okuma saatlerimiz var bizim.

Umarım ondaki bu okuma hevesi kaybolmaz hiçbir zaman....